سرنوشت ۵۲ گروگان آمریکایی،۳۰ سال پس از آن ۴۴۴ روز
توماس ال.آهرن کهتر، ۴۸ ساله، افسر کنترل مواد مخدر
کلیر کورتلند بارنس، ۳۸ ساله، متخصص ارتباطات
ویلیام ای. بلک، ۴۴ ساله، افسر ارتباطات و ضبط
رابرت اُ. بلاکر، ۵۴ ساله، افسر اقتصادی متخصص در زمینه نفت. او در آوریل سال 2003 در سن 76 سالگی درگذشت. آخرین سمت بلاکر خدمت در آلمان، منطقه غرب برلین بود.
دانلد جی. کوک، ۲۶ ساله، کنسول‌یار
ویلیام جی. دوگرتی، ۳۳ ساله، دبیر سوم هیات اعزامی آمریکا به ایران
فرمانده ناوبان یکم رابرت انگلمن، ۳۴ ساله، وابسته نیروی دریایی. انگلمن بعد از آزادی به عنوان فرمانده وزارت دفاع در اوهایو مشغول به خدمت شد.
سر گروهبان ویلیام گالگوس، ۲۲ ساله، محافظ تفنگداران دریایی. گالگوس در سال 1981 برای ادامه تحصیل در کالج کلرادو از نیروی دریایی استعفا داد. او بعد از آن تا مدت بی‌کار بود.
بروس دبلیو. جرمن، ۴۴ ساله، افسر اعتبارات.
دوان ال. جیلت، ۲۴ ساله، متخصص ارتباطات و اطلاعات نیروی دریایی
آلن بی. گلانسینکسی، ۳۰ ساله، افسر امنیتی، او در ژوئن 1989 از وزارت خارجه آمریکا بازنشسته شد و بعد از آن شرکتی را تحت عنوان شرکت امنیت بین‌المللی مشاوره در ویرجینیا تاسیس کرد.
جان ای. گریوس، ۵۳ ساله، افسر روابط عمومی. گریوس در 27 آوریل 2001 درگذشت.
جوزف ام. هال، ۳۲ ساله، وابسته نظامی با درجه ستوان‌یار، هال بعد از بازگشت به آمریکا به فعالیت‌های نظامی خود ادامه داد. او در سال 1988 بازنشسته شد و بعد از آن نیز مدیر روابط با کنگره یک شرکت در ویرجینیا شد.
سر گروهبان کوین جی. هرمنینگ، ۲۱ ساله، افسر تفنگداران دریایی
گروهبان دوم دانلد آر. هوهمن، ۳۸ ساله، پزشک ارتش. هوهمن، کسی بود که بیماری جدی "ریچارد کوئین" یکی از 53 گروگان آمریکایی که زود‌تر از مابقی گروگان‌ها آزاد شد را تشخیص داد. هوهمن بعدها در بیمارستان ارتش در کنتاکی مشغول شد.
سرهنگ للند جی. هالند، ۵۸ ساله، وابسته نظامی. او بعد از بازگشت به ایالات متحده به دلیل بیماری بازنشسته اجباری شد و در نهایت در 2 اکتبر 1990 درگذشت.
مایکل هاولند، ۳۴ ساله، آجودان تیمسار امنیتی و یکی از سه نفری بود که در وزارت خارجه ایران نگهداری می‌شدند.
چارلس ای. جونس کهتر، ۴۰ ساله، متخصص ارتباطات و اپراتور دورنویس، جونس تنها آمریکایی سیاه‌پوستی بود که در نوامبر ۱۹۷۹ همراه با 13 گروگان دیگر آزاد نشد. او بعد از بازگشت به کشورش به سنگال اعزام شد و دبیر دوم سفارت آمریکا در سنگال شد.
مالکوم کالپ، ۴۲ ساله، کارمند سفارت آمریکا در تهران. او از جمله 52 گروگانی بود که طی مدت گروگانگیری 2 بار اقدام به فرار کرد. کالپ در 7 آوریل 2002 در یک سانحه رانندگی کشته شد.
مورهد سی. کندی کهتر، ۵۰ ساله، افسر اقتصادی و بازرگانی، کندی بعدها پس از بازگشت به ایالات متحده مدیر اجرایی شرکتی در نیویورک شد.
ویلیام اف.کیوف کهتر، ۵۰ ساله، سرپرست(مدیر) مدرسه آمریکایی در اسلام آباد پاکستان که در زمان اشغال سفارت به تهران مراجعه کرده بود. او در 27 نوامبر 1985 درگذشت.
سرجوخه استیون دبلیو کرتلی، ۲۲ ساله، محافظ تفنگداران دریایی. کرتلی بعدها نخستین فرمانده گروهی کمپانی حمل ونقل ایالات متحده (USMC) شد.
کاترین ال. کوب، ۴۲ ساله، افسر فرهنگی سفارت و یکی از دو گروگان زن.
فردریک لی کوپکه، ۳۴ ساله، افسر ارتباطات و متخصص الکترونیک، فردریک بعد از آزادی به فعالیت خود در این زمینه ادامه داد و بعدها نیز در بخش آمریکای مرکزی وزارت خارجه ایالات متحده مشغول به کار شد. او بعد از آزادی گفت: فکر نمی کردم بتوانیم بار دیگر در کنار یکدیگر باشیم.
ال. بروس لینگن، ۵۸ ساله، کاردار سفارت و یکی از سه نفری که در وزارت خارجه ایران نگهداری می‌شدند. لینگن در سال 1987 از وزارت خارجه ایالات متحده خارج شد. او بعدها مدیر اجرایی کمیسیون خدمات ملی آمریکا شد.
استیون لاوترباخ، ۲۹ ساله، افسر اداری
گری ای. لی، ۳۷ ساله، افسر اداری
سر گروهبان پول ادوارد لویس، ۲۳ ساله، محافظ تفنگداران دریایی، او قرار بود در دسامبر 1980 از نیروی دریایی ایالات متحده خارج شود اما بحث گروگانگیری همه چیز را تغییر داد. لویس در حال حاضر رییس یک شرکت برنامه‌ریزی مالی در ایلینوی است.
جان دبلیو لیمبرت، ۳۷ ساله، افسر سیاسی، وی مدتی دستیار معاون وزیر خارجه آمریکا و مسئول میز ایران در این وزارتخانه شد. لیمبرت بین سال‌های 2000 تا 2003 سفیر آمریکا در موریتانی بود. او مدتی نیز در دانشگاه شیراز تدریس کرد. لیمبرت در نهایت با درجه مشاور وزیر از وزارت خارجه آمریکا بازنشسته شد. او در سال 2009 از بازنشستگی سیاسی خارج شد و مسئولیت میز ایران در وزارت خارجه در دولت اوباما را برعهده گرفت اما با گذشت تنها نه ماه از حضور در این سمت استعفای خود را اعلام کرد. لیمبرت همسری ایرانی دارد، و به زبان فارسی مسلط است.
سر گروهبان جیمس ام. لوپز، ۲۲ ساله، محافظ تفنگداران دریایی
سر گروهبان جان دی.مک کیل، ۲۷ ساله، محافظ تفنگداران دریایی. او در نوامبر 1991 در عملیات نجات یک زن ربوده شده با تیر کشته شد.
مایکل جی. مترینکو، ۳۴ ساله، افسر سیاسی
جری جی. میل، ۴۲ ساله، افسر ارتباطات
گروهبان دوم مایکل ای. مولر، ۳۱ ساله، رهبر واحد محافظان تفنگداران دریایی، او بعد از آزادی به همکاری‌های خود با نیروی دریایی ایالات‌متحده در بخش هسته‌ای، بیولوژیکی و برنامه دفاع شیمیایی در کارولینای شمالی ادامه داد.
برت سی. مور، ۴۵ ساله، مشاور(مستشار) امور مدیریتی. مور در 8 ژوئن 2000 درگذشت.
ریچارد اچ. مورفیلد، ۵۱ ساله، رییس(ژنرال) کنسول آمریکایی در ایران. مورفیلد در سن 81 سالگی در 11 اکتبر 2010 در اثر ابتلا به بیماری ذات الریه درگذشت. او در سال 1989 خود را به کل بازنشسته کرده بود. پس از انتخاب احمدی‌نژاد به ریاست جمهوری در سال 2005، مورفیلد از جمله چند کارمند سفارت آمریکا بود که احمدی‌نژاد را یکی از گروگان‌گیرها معرفی کرد. با این حال سازمان سیا اعلام کرد که هیچ مدرک موثقی دال بر این ادعاها وجود ندارد.
کاپیتان پول ام. نیدمن کهتر، ۳۰ ساله، افسر ستاد لجستیک نیروی هوایی، او بعدها به عنوان آموزش‌یار فرماندهان نیروی هوایی مشغول به فعالیت شد. نیدمن در عین حال در کالج آلاباما نیز تدریس می‌کرد.
رابرت سی. اود، ۶۵ ساله، افسر بازنشسته خدمات خارجی به مشاغل موقت آمریکایی‌ها در تهران. او در 8 سپتامبر 1995 درگذشت. اود مسن‌ترین گروگان سفارت بود. او بعد از بازگشت به ایالات متحده دوران بازنشستگی خود را سپری می‌کرد.
سر گروهبان گریگوری ای. پرسینگر، ۲۳ ساله، محافظ تفنگداران دریایی
جری پلوتکین، ۴۵ ساله، تاجر غیردولتی که به تهران مراجعه کرده بود. او بعدها در شرکت بیمه در کالیفرنیا مشغول به کار شد و در نهایت در 6 ژوئن 1996 در سن 62 سالگی درگذشت.
استوار ارشد رجیس رگان، ۳۸ ساله، افسر وظیفه ارتش و عهده‌دار دفاع از افسران وابسته نظامی
سرهنگ دوم دیوید ام. روئدر، ۴۱ ساله، نماینده وابستگان نیروی دریایی، او در ژانویه 1989 بعد از 27 سال خدمت بازنشسته شد. روئدر بعد از بازنشستگی وارد بازار سهام در ویرجینیا شد.
باری ام. روزن، ۲۶ ساله، وابسته مطبوعاتی. روزن می‌گوید: اولین تجربه حضورم در جایی خارج از ایالت نیویورک، سفر به ایران بود. من در سال ۱۹۶۷ به عنوان عضو داوطلب سپاه صلح وارد ایران شدم و تا ۱۹۶۹ در آنجا ماندم. در آن دوران عاشق ایران شدم. من واقعا حس می‌کردم ایران خانه دوم من است. روزن بعد از آزادی گفت: حالا هم فکر می کنم ایران خانه دوم من است. وی که در سال 1997 استاد دانشگاه کلمبیا بود، در شهر پاریس با عباس عبدی، یکی از گروگان‌گیرها ملاقات کرد. روزن بعد از ملاقات با عبدی گفت: فراموش نمی‌کنم که از همان لحظه اول و سر میز غذا شروع به صحبت کردیم و به ناگهان تمامی یخ‌ها آب شد. ما هنوز اختلاف نظرهای فراوانی داشتیم. روزن در حال حاضر ریاست پروژه‌ای را در افغانستان با هدف آموزش کودکان این کشور برعهده دارد.
ویلیام بی. رویر کهتر، ۴۹ ساله، نایب رییس اجرایی انجمن ایران- آمریکا، او بعد از بازگشت به آمریکا مدیر بخش برنامه‌های انگلیسی آژانس اطلاعاتی ایالات‌متحده در واشنگتن دی سی شد.
سرهنگ توماس ای. شافر، ۵۰ ساله، وابسته نیروی هوایی. شافر پس از بازگشت به آمریکا در سپتامبر 1982 بازنشسته شد. عنوان آخرین سخنرانی شافر در زمان بازنشستگی "تبدیل و تغییر برخوردها به فرصت‌ها" بود.
سرهنگ چارلس دبلیو.اسکات، ۴۸ ساله، افسر ارتش و وابسته نظامی
فرمانده دانلد ام. شارر، ۴۰ ساله، وابسته ناوگان هوایی، شارر از جمله گروگان‌هایی بود که بعد از بازگشت به آمریکا به فعالیت‌های خود ادامه داد. او بعدها فرمانده بخش دریایی پنتاگون شد.
سر گروهبان رادنی وی(راکی). سیکمان، ۲۲ ساله، محافظ تفنگداران دریایی. سیکمان که تنها چند ماه از ورودش به تهران می‌گذشت درگیر بحران گروگانگیری در سفارت شد. او بعدها پس از بازگشت به ایالات‌متحده از نیروی دریایی آمریکا استعفا داد و پس از آن در یک کارخانه آبجوسازی بزرگ به عنوان مدیر فروش مشغول به فعالیت شد.
گروهبان دوم جوزف سوبیک کهتر، ۲۳ ساله، پلیس نظامی برای دفاع از پرسنل ستاد وابستگان، سوبیک بعد از بازگشت به آمریکا رییس پلیس منطقه وایت اسپرینگز شد اما بعد از مدتی به دلیل تقلب در بیمه درمانی با دستور اعضای شورای شهر وایت اسپرینگز در سال 2007 به صورت اجباری بازنشسته شد.
الیزابت آن سویفت، ۴۰ ساله، رییس بخش سیاسی سفارت و یکی از دو گروگان زن. او در 7 می 2004 در یک سانحه اسب سواری از روی اسب پرت شد و بلافاصله در گذشت. سویفت فعالیت‌های مشابه دیپلماتیک خود را بعد از آزادی در کشورهایی چون فیلیپین، اندونزی، واشنگتن دی سی، یونان، جامائیکا و انگلیس تا سال 1995 ادامه داد.
ویلیام التامسث، ۳۹ ساله، افسر بالا رتبه سیاسی و یکی از سه نفری که در وزارت خارجه ایران نگهداری می‌شدند.
فیلیپ آر.وارد، ۴۰ ساله، افسر اداری
ریچارد آی. کوئین کنسول‌یار ۲۸ ساله، او در تاریخ ۱۱ ژوئیه به دلیل نشانه‌های بیماری آزاد شد. کوئئن بعد از آزادی در مرکز خدمات مشاوره به شهروندان در واشنگتن دی سی مشغول به کار شد. او در 14 آگوست 2002 بر اثر عوارض بیماری اسکلروز چندگانه درگذشت.
نظر شما :