نسخه انگلیسی یک همهپرسی/ از جدایی بحرین تا استقلال اسکاتلند
این سؤال در همهپرسی مطرح خواهد شد که «آیا اسکاتلند باید کشوری مستقل باشد؟»
در صورت تصویب این همهپرسی بخشی از خاک بریتانیا جدا میشود که این اتفاق علاوه بر اهمیت سرزمینی از حیث ویژگیهای اقتصادی نیز یک معضل بزرگ برای مقامات لندن به بار خواهد آورد.
موضوع جدایی اسکاتلند تا حدی برای انگلیس حیاتی است که نخستوزیر این کشور به صورت ضمنی مردم اسکاتلند را نسبت به تصمیم جدایی تهدید کرده است اما بر اساس نتایج نظرسنجیها احتمال موافقت مردم اسکاتلند با جدایی بیش از مخالفان ارزیابی میشود.
اما انگلیس در حالی تن به جدایی بخشی از سرزمین خود داده که تاریخ ایران یادآور یک همهپرسی است که با مدیریت پشت صحنه انگلیسیها رخ داد و بر اساس آن بحرین از خاک ایران جدا شد.
بر اساس اسناد تاریخی «سر ویلیام لوس» مقام بلندپایه وزارت خارجه انگلیس از عناصر اصلی ترغیب محمدرضا شاه برای پذیرش جدایی بحرین بوده و دنیس رایت سفیر وقت انگلیس نیز نقش مهمی در ترغیب مقامات ایران به پذیرش جدایی داشته است.
در تاریخ ۲۳ شهریور ۱۳۴۷ یعنی ۴۶ سال قبل در چنین روزی محمدرضا پهلوی برای نخستین بار برای جدایی بحرین چراغ سبز نشان داد و از سازمان ملل خواست وارد مناقشه شود.
در دی ماه ۱۳۴۷ محمدرضا سفری به هندوستان داشت و در فرودگاه دهلی به خبرنگارانی که در این زمینه از او سؤال کرده بودند گفت: اگر انگلیسیها از در جلو خارج میشوند، نباید از در عقب وارد شوند و ما نمیتوانیم قبول کنیم که جزیرهای که توسط انگلستان از کشور ما جدا شده توسط آنها ولی به حساب ما، به دیگران واگذار شود!
در نهایت با اعزام پرسشگر سازمان ملل به بحرین و در حالی که همهپرسی به صورت سراسری صورت نگرفته بود و به جای همهپرسی اقدام به مصاحبه با برخی افراد و گروهها شده بود، گزارش پرسشگر به دبیرکل رسید و دبیرکل ضمن سپاسگزاری از دولتهای ایران و انگلیس که راهحل مسالمتآمیز(!) در مورد بحرین را برگزیدند، گزارشی به شورای امنیت داد و در تاریخ ۱۱ ماه می ۱۹۷۰ شورای امنیت به اتفاق آراء این گزارش را تصویب کرد.
حال ورق تاریخ چنین برگشته که انگلیسیها که سالها در تغییر نقشههای کشورها و مرزها و مهندسی سرزمینها نقشآفرینی داشتهاند اینک در آستانه تکرار همان اتفاقات برای خود هستند و در صورت رای مثبت مردم اسکاتلند به سؤال همهپرسی، بریتانیا حدود یک سوم از خاک خود را از دست خواهد داد.
منبع: عصر ایران
نظر شما :