عکس‌های نادیده از پدر نابینایان ایران

 

کریستوفل پس از چند سال تدریس، تبریز را به مقصد اصفهان ترک کرد و در این شهر آموزشگاهی تازه برای نابینایان راه‌اندازی کرد. کار او از آن جهت اهمیت دارد که تا پیش از تأسیس آموزشگاه‌هایش در تبریز و اصفهان، نابینایان در ایران از هیچ امکانی برای تحصیل و سوادآموزی برخوردار نبودند. 

 

کریستوفل در مجموع نیمی از زندگی خود را صرف بنای سازمان‌های آموزشی و پرورشی برای نابینایان در ترکیه و ایران کرد و شاگردان بسیاری را تحویل جوامع دو کشور داد. افشین استدآبادی یکی از آخرین شاگردان او به دویچه‌وله می‌گوید: «با اینکه همیشه با ما مهربان بود، جذبه‌ صدایش طوری همه را می‌گرفت که کسی در برابرش سر و صدا نمی‌کرد. مرد ۸۰ ساله موسیقی، خط بریل، بیولوژی، فارسی و آلمانی درس می‌داد و در اصل می‌خواست همه‌ کارهای آموزشگاه را از تدریس و تعمیر وسایل و کار در باغ و تیمار حیوانات، یک تنه خودش انجام دهد.»

 

در سال ۱۹۴۳ که نیروهای متفقین در ایران حرف اول را می‌زدند، کشیش کریستوفل بازداشت و به اتهام همکاری غیرمستقیم با رژیم آلمان نازی چهار سال در اردوگاه‌های اسرای جنگی به سر برد. پس از اثبات بی‌پایه بودن اتهامات وارده بر کشیش کریستوفل، او مدتی را در غرب آلمان با هدف تأسیس پرورشگاهی برای قربانیان جنگ جهانی دوم سپری کرد اما دوری از ایران را تاب نیاورد و در سال ۱۹۵۱ بار دیگر به آموزشگاه خود در اصفهان بازگشت. 

 

کریستوفل تا پایان عمر یعنی ۲۳ آوریل ۱۹۵۵ (۴ اردیبهشت ۱۳۳۴) به تلاش خود در مسیر آموزش و پرورش نابینایان ایران ادامه داد و پس از وفاتش همانجا در آرامگاه ارامنهٔ اصفهان به خاک سپرده شد. 

 

عکس‌های کمیاب این مجموعه که روایتی تصویری از دوران تدریس کریستوفل و دیگر معلمان در آموزشگاه‌های نابینایان تبریز و اصفهان است را بنیاد «کریستوفل» در اختیار سایت دویچه‌وله گذاشته است که «تاریخ ایرانی» آن‌ها را بازنشر می‌کند.