خاطره عسگراولادی از امام: بگذار صدام بیاید ببینیم چه می‌گوید؟

تاریخ ایرانی: حبیب‌الله عسگراولادی عضو ارشد هیات موتلفه که به خاطر مواضع اخیرش درباره وقایع سال ۸۸ مورد انتقاد گروهی از همفکرانش قرار گرفته، در گفت‌وگو با ماهنامه «ذکر» در دفاع از نظرات خود، به بیان خاطراتی از امام خمینی پرداخته است. متن سخنان عسگراولادی بدین شرح است:

 

روز مجلس ختم آقای تهرانی در مدرسهٔ شهید مطهری، من دیدم آقای شجونی از در وارد شد آمد جلو. وی خیلی حرف زده بود در روزنامه‌ها علیه من ولی با او روبوسی کرده و جا باز کردم کنار خودم نشاندم و گفتم آقای شجونی این موضع‌هایی که تو گرفتی ارادت من را به تو بیشتر کرده است. گفت چطور؟ گفتم برای اینکه حرف نادرستی نزدی. گفتی این حرف‌ها مال خود عسگراولادی است. گفتم درسته. گفتی مؤتلفه راضی نیست... درسته، اما گفتی چرا عسگراولادی این مواضع را گرفته؟ این چرا را باید از عسگراولادی بپرسیم نه اینکه از نزد خودت پاسخ بدهی. بعد، گفتم که همهٔ حرف‌هایت را قبول دارم، اما یک تکه کلامت را قبول ندارم. گفتم: گفتی که اگر از موسوی، کروبی ما بگذریم باید از صدام هم بگذریم. گفتم حالا من از امام دو تا مثل می‌زنم؛ یک مثل از آسید احمد آقا مرحوم که خدا رحمت کند ایشان را. ایشان از قول امام می‌گفت که فرمودند این روزهای اخیر من خواب دیدم که صدام را از سربالایی جماران دارند می‌آورند بالا پهلوی من. بنا به نقل تا آنجا که یادم است گفتند که من فکر می‌کردم که اگر بیاید، من راه بدهم او را یا راه ندهم. بعد، فکر کردم که خب بیاید چه به او بگویم؟ حالا آمد داخل چی بگویم؟ یک کم فکر کردم با خودم گفتم که بگذار بیاید ببینیم چه می‌گوید؟ به آقای شجونی گفتم که ببین امام نمی‌گوید که راه ندهم او را... این‌ها نمایندهٔ «رحمت‌للعالمین»‌اند؛ این‌ها نمایندهٔ اشد المعاقبین نیستند. 

 

گفتم یک چیز دیگر بگویم که حرفت را بعداً اصلاح کنی. گفت چی؟ گفتم امام وقتی که تعدادی حاجیمان در مکه شهید شده بودند و از سال آیندهٔ آن سال حج را تحریم فرمودند در صحبتی که علیه آل‌سعود فرمودند، گفتند: «اگر ما از صدام بگذریم، از آل سعود نمی‌گذریم.» گفتم یاد بگیر. ببین این طور نیست که در رحمت بسته شده باشد تا کسی شقاوت به خرج می‌دهد، اما وقتی افتاد و کوشش به خرج می‌دهد جبران کند چرا ما باید بگوییم اگر از این‌ها بگذریم باید از صدام هم بگذریم. صدام اگر نامه می‌نوشت به امام و توبه می‌کرد، شاید امام می‌پذیرفت؛ این‌ها رحمت‌للعالمین‌اند نمایندهٔ پیغمبر است. خداوند در قرآن می‌فرماید: «و ما ارسلناک الا رحمت للعالمین» که پیامبر ما تو را نفرستادیم مگر آنکه رحمتی برای جهانیان باشی. اگر در دعای افتتاح می‌خوانیم: «و انت ارحم الراحمین فی موضع عفو و الرحمه و اشد المعاقبین فی موضع...»، امام راحل و امامت زمان ما این‌ها رشحه‌ای از «رحمت للعالمین»اند.