ناشنیده‌های تاریخی از جلسات محرمانه انتخاب پاپ
جسی گرینزپن/ ترجمه: مجتبا پورمحسن
۱- تا پیش از انتخاب پاپ جدید، پاپ هرگز از خارج از اروپا انتخاب نشده بود.
از سال ۱۲۷۶ میلادی که اولین جلسهٔ محرمانهٔ انتخاب پاپ برگزار شد، کالج کاردینال‌ها هرگز پاپی غیراروپایی انتخاب نکرده بود. ایتالیایی‌ها به ویژه حضور چشمگیری در این زمینه دارند و از سال ۱۵۲۳ بدون وقفه رهبری کاتولیک‌های جهان را برعهده داشتند؛ ژان پل دوم متولد لهستان در سال ۱۹۷۸ این نوار ممتد را گسست. اگرچه بیش از نیمی از کاردینال‌های صاحب رای اروپایی هستند، اما حدود ۷۵ درصد از جمعیت یک میلیارد و دویست میلیون نفری کاتولیک‌ها خارج از اروپا زندگی می‌کنند، تنها در آمریکای لاتین تقریباً ۵۰۰ میلیون نفر کاتولیک هستند.
۲- طولانی‌ترین زمان انتخاب پاپ حدود سه سال طول کشید.
در قرن سیزدهم، کاردینال‌هایی که در شهر ویتربو ایتالیا گردهم آمده بودند – در آن زمان انتخاب پاپ در مکانی انجام می‌شد که آخرین پاپ در آنجا درگذشته بود – پس از دو سال و ۹ ماه جانشین کلمنت چهارم را انتخاب کردند. مردم شهر به واسطهٔ تاخیر چنان مایوس شده بودند که بر سقف ساختمانی که کاردینال‌ها در آن اقامت داشتند اشک می‌ریختند. وقتی سرانجام در سال ۱۲۷۱ گریگوری دهم انتخاب شد، خواست مانع از تکرار چنین اتفاقی شود. در عرض چند سال او مجمع کاردینال‌ها را تاسیس کرد، نشستی پشت درهای بسته که پس از مرگ او کاردینال‌ها خود را در آن محصور می‌کردند تا زمانی که پاپ جدید را انتخاب کنند. در نتیجهٔ قوانین سفت و سخت سیستم جدید، اولین نشست کاردینال‌ها فقط یک روز به طول انجامید. این قوانین سخت خیلی زود برداشته شد، اما پس از آنکه انتخاب پاپ یک بار دیگر از آوریل ۱۲۹۲ تا جولای ۱۲۹۴ طول کشید، قوانین حذف شده بار دیگر برقرار شدند. از سال ۱۸۳۱ هیچگاه گردهمایی کاردینال‌ها بیش از یک هفته طول نکشیده است.
۳- در سال ۱۳۷۸ میلادی، یک گروه از کاردینال‌ها دو پاپ مجزا انتخاب کردند.
مقر پاپ از سال ۱۳۰۹ در شهر آوینیون فرانسه قرار داشت تا اینکه گریگوری یازدهم آن را در سال ۱۳۷۶ به رم برگرداند. بعد از مرگ او در دو سال بعد، جمعیت خشمگین خواستار جانشینی ایتالیایی برای او شدند تا با انتخاب پاپی فرانسوی این مقام به آوینیون بازگردانده نشود. کاردینال‌ها تسلیم شدند و آرک‌بیشاپ بارتولومئو پریجینانو را که پاپ اوربان ششم شد انتخاب کردند. اما وقتی پاپ جدید به طور علنی به ستیزه‌جویی پرداخت، یک کاردینال را احمق خطاب کرده و با دیگری دعوا کرد، کاردینال‌ها انتخابات را باطل اعلام کردند. آن‌ها پنج ماه بعد از نشست اول، نشست دیگری برگزار کردند و این بار کلمنت هفتم را برگزیدند. هر دو پاپ، یکی در آوینیون و دیگری در رم مدعی شدند که رهبر واقعی کلیسای کاتولیک هستند و تا جایی پیش رفتند که همدیگر را تکفیر کردند. در سال ۱۴۰۹ یک نشست برای پر کردن شکاف به وجود آمده برگزار شد، اما کاردینال‌ها تنها موفق شدند پاپ سومی را به این ترکیب اضافه کند. در نهایت، در نشست کنستانس که در آلمان قرار دارد، هر سه پاپ کناره‌گیری کردند یا برکنار شدند. این وضعیت که از آن به «دو‌دستگی غرب» یاد می‌شود با انتخاب مارتین پنجم در سال ۱۴۱۷ به پایان رسید.
۴- گردهمایی کاردینال‌ها نباید حتماً در رم برگزار شود (اما تقریباً همیشه این اتفاق می‌افتد).
از زمان پایان «دو‌دستگی غرب» گردهمایی کاردینال‌ها به جز یکبار همیشه در رم برگزار شده است. تنها مورد استثنا در سال‌های ۱۸۰۰-۱۷۹۹ در پی مرگ پیوس ششم اتفاق افتاد. او در جریان انقلاب فرانسه زندانی و به فرانسه تبعید شد. چون فرانسوی‌ها رم را اشغال کرده بودند، کالج کاردینال‌ها در شهر ونیز و با حمایت اتریش برپا شد. پیوس هفتم که انتخاب شد با وجود اینکه با ناپلئون اول همکاری می‌کرد اما در سال ۱۸۰۹ به زندان افتاد. او تا پنج سال بعد که حکومت ناپلئون سقوط کرد، آزادی کامل را به دست نیاورد.
۵- رسیدن به گردهمایی کاردینال‌ها به ویژه برای کاردینال‌های آمریکایی دشوار بود.
آرک‌بیشاپ جان مک کلوسکی، کاردینال نیویورک در سال ۱۸۷۸ سر وقت به گردهمایی کاردینال‌ها نرسید. کاردینال‌های بعدی ایالات متحده هم به دلیل کندی سیستم حمل و نقل در آن دوران مشکلات مشابهی داشتند. از جمله آرک‌بیشاپ ویلیام اُکانل، کاردینال بوستون که گردهمایی کاردینال‌ها در سال ۱۹۱۴ را از دست داد. اُکانل برای اینکه چنین اتفاقی دوباره رخ ندهد، بعداً برنامه‌ریزی کرد. با مرگ بندیکت پانزدهم در سال ۱۹۲۲ او از بوستون به نیویورک رفت و سوار یک کشتی به مقصد فرانسه شد که فقط می‌بایست او را می‌رساند. بعد با یک کشتی سریع‌تر به ناپل رفت، پرید توی قطار سریع‌السیر به مقصد رم و در خیابان‌ها دوید و زمانی رسید که نشست کاردینال‌ها تمام شده بود. پس از آنکه اُکانل پاپ جدید را سرزنش کرد، دورهٔ انتظار بین مرگ (یا کناره‌گیری) پاپ و زمان برگزاری گردهمایی کاردینال‌ها از ۱۰ به ۱۵ روز افزایش یافت، با این اختیار که تا ۲۰ روز امکان افزایش داشته باشد. در گردهمایی بعدی کاردینال‌ها در سال ۱۹۳۹، بالاخره اُکانل توانست رای بدهد.
۶- پاپ لزوماً نباید کاردینال باشد.
برای پاپ شدن دو شرط وجود دارد: مرد بودن و غسل تعمید داده شدن در یک کلیسای کاتولیک. گرچه از نظر قانونی صد‌ها میلیون نفر واجد شرایط هستند اما نباید نفس‌هایشان را در سینه حبس کنند. از سال ۱۳۷۸ که انتخاب اوربان ششم به «دو‌دستگی غرب» انجامید هرگز فردی که کاردینال نباشد، انتخاب نشده است.
۷- فقط کاردینال‌های زیر ۸۰ سال می‌توانند رای دهند.
در سال ۱۹۷۰، پل ششم حق رای را منحصر به کاردینال‌هایی کرد که زیر ۸۰ سال سن داشته باشند. گفته شد او این کار را برای محدود کردن دورهٔ رای دادن و جلوگیری از سفر کاردینال‌های سالخورده به رم انجام داد. بسیاری از کاردینال‌های بالای ۸۰ سال هنوز به واتیکان می‌آیند و در نشست‌های پیش از نشست انتخاب که به مسایل مقدماتی و بحث‌ها پیرامون آیندهٔ کلیسای کاتولیک اختصاص دارد، شرکت می‌کنند.
۸- برگه‌های رای کاردینال‌ها بعد از هر دور رای‌گیری سوزانده می‌شوند.
کاردینال‌ها در روز اول نشست یک دور رای می‌دهند و هر روز پس از آن چهار بار برگه رای را پر می‌کنند (دو بار صبح، دو بار عصر) اگر در یک دور رای‌گیری اکثریت دو سوم آرا حاصل نشود، از دودکش کلیسای سیستین دود سیاه بیرون می‌آید. در مقابل دود سفید نشانهٔ انتخاب پاپ سفید است که پس از پوشیدن لباس سفید در بالکن اصلی مشرف به میدان سن‌پیتر حاضر می‌شود تا اولین مراسم دعایش را انجام دهد.
منبع: History.com
نظر شما :