حلبچه؛ شهر بی‌دفاع

تاریخ ایرانی: حالا درست ۲۵ سال گذشته است. ربع قرن گذشته از جنایت بزرگ رژیم بعث عراق علیه شهر بی‌دفاع حلبچه. ۲۵ اسفندماه ۶۶، ۵۰ فروند هواپیمای ویژه ارتش عراق که هر یک به ۴ عدد بمب شیمیایی ۵۰۰ کیلویی مجهز بودند بر فراز شهر کردنشین حلبچه ظاهر شدند و با ریختن ۲۰۰ بمب شیمیایی حاوی گازهای خردل، سارین، تابون و وی‌اکس، فاجعه‌ای انسانی را رقم زدند. 

 

یک روزنامه‌نگار انگلیسی دربارۀ شرایط حلبچه در نخستین ساعات پس از بمباران می‌گوید: «یکی از بد‌ترین مناظری بود که تا به حال دیده‌ام. جنازه‌های قربانیان همه‌جا روی هم انباشته شده بود. برخی کف خیابان خوابیده بودند و برخی هم پشت دیوار‌ها پناه گرفته بودند. وقتی از نزدیکتر نگاه کردم، دیدم که خیلی از آن‌ها سعی کرده بودند به قربانی دیگری پناه بدهند؛ نوزاد، کودک یا همسرشان. مردان صدام حسین، گاز اعصاب و دیگر مواد شیمیایی را روی حلبچه فرو ریختند تا به ساکنان کرد آن درسی بدهند، و در مقابل این بمب‌ها هیچ پناهگاهی وجود نداشت.»

آنچنان که بعد‌ها اعلام شد، در این حادثه بیش از پنج هزار تن از ساکنان حلبچه و مناطق اطراف در دم جان باختند و نزدیک به ده هزار نفر زخمی شدند که اکثراً از غیرنظامیان بودند. این آمار جز صدها تن دیگری است که به بیماری‌ها و نقص عضو ناشی از این بمباران در هنگام تولد دچار و سال‌ها پس از وقوع این حادثه قربانی شدند.

 

پس از سقوط حکومت صدام حسین، بمباران حلبچه به صورت رسمی به عنوان نسل‌کشی مردم کُرد عراق شناخته شد و به عنوان بزرگترین حملهٔ شیمیایی مستقیم به یک منطقهٔ شهرنشین در تاریخ ثبت شده است.